„Pozory mylą” – rozmowa z Bartłomiejem Firletem o kulisach spektaklu.

Lęk, samotność, a może egocentryzm? Bartłomiej Firlet zabiera nas w podróż w głąb psychiki swojego bohatera.

Kim jest Bartłomiej Firlet?

Bartłomiej Firlet to utalentowany polski aktor teatralny i filmowy, którego kariera rozwija się prężnie zarówno na deskach teatru, jak i przed kamerą.

Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Piotra Skargi w Szamotułach, Bartłomiej Firlet podjął studia aktorskie we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Już w trakcie nauki miał okazję współpracować z renomowanymi teatrami, takimi jak Teatr Ad Spectatores i Teatr Współczesny zdobywając pierwsze doświadczenie sceniczne.

Od 2008 roku aktor związany jest z Warszawą, gdzie przeniósł swoje artystyczne aktywności. Debiutował na deskach Teatru Komedia rolą Justina w sztuce „After Ashley Show”, co było początkiem jego profesjonalnej kariery.

Dziś Bartłomiej Firlet jest cenionym aktorem, który regularnie pojawia się na scenach warszawskich teatrów. Możemy go oglądać m.in. w Teatrze „Polonia”, Och-Teatrze oraz Teatrze Kwadrat.

Jego role są niezwykle różnorodne, co świadczy o jego aktorskim talencie i wszechstronności. Firlet z łatwością wciela się w postaci zarówno komediowe, jak i dramatyczne, za każdym razem zaskakując publiczność swoją umiejętnością kreowania wiarygodnych charakterów.

Wywiad z Bartłomiejem Firletem

Jak wyglądały pana przygotowania do roli w sztuce „Pozory mylą”?

Zawsze zaczyna się od przeczytania tekstu, a później analizy. Zadawanie sobie pytań i szukania odpowiedzi, co sprawi by zbliżyć się do Shermana, pisarza, który boi się opinii czytelników i krytyków tak bardzo, że nie jest w stanie racjonalnie myśleć. Mój bohater popada w fobię społeczną i odcina się od świata dlatego pierwszą i dość oczywistą inspiracją był Woody Allen. Szczęśliwe znam kilku pisarzy, którzy opowiedzieli mi o swoich doświadczeniach i emocjach związanych z pracą i promocją ich własnych książek. Te informacje były bardzo pomocne. Przy budowaniu postaci neurotycznego pisarza przede wszystkim próbowałem zrozumieć jego lęki. Później zająłem się szukaniem środków aktorskich, które mogą je unaocznić i pomóc widzom zrozumieć tę dziwną postać. Na koniec po zebraniu tych wszystkich informacji przed wejściem na scenę próbuje wejść w jego skórę i poczuć się zakompleksionym ale i egocentrycznym pisarzem w „kryzysie swoich sukcesów”.

Gdzie odbywają się próby i jak często się spotykaliście?

Praca nad spektaklem w teatrze miejskim to wiele prób w systemie od godz 10-14 i od 18-22. Czasem ze względu na spektakle próby odbywały się tylko rano. Spotykaliśmy się w specjalnej sali, na której ustawiona była robocza scenografia. W naszym przypadku to trzy pary drzwi na spornikach, zestaw wypoczynkowy, stolik i telefon. By móc swobodnie próbować i szukać rozwiązań poszczególnych scen należy wcześniej znać tekst i to zadanie zajęło mi najwięcej czasu. Po prawie trzech miesiącach prób w ostatnim tygodniu przed premierą weszliśmy na scenę, na której wybudowano piękną scenografię i w tych okolicznościach po raz pierwszy wszystkie sceny połączyliśmy w całość. Doszły kostiumy, światła, muzyka, kilka zmian rozwiązań scen podyktowanych przestrzenią i na końcu skróty tekstu by był lepszy rytm. Na tym ostanim etapie towarzyszy pospiech by zdążyć do premiery, bo przecież czas nie jest z gumy, a widz już kupił bilety.

Co najbardziej przyciągnęło Pana do roli Shermana? Czy widzi w w nim Pan jakieś podobieństwa do siebie?

Przyszła okazja by zagrać główną rolę i rzuciłem się w to. Po przeczytaniu oryginału „Nie oceniaj książki po okładce” Seymoura Blickera stwierdziłem, że to jest mądry i zabawny tekst, ale i doskonała okazja na mój powrót na scenę. Zawsze chciałem wystąpić w Teatrze Kwadrat do czego zachęcało mnie wielu starszych kolegów, a w końcu do współpracy zaprosiła mnie Pani dyrektor Ewa Wencel.

Jeśli chodzi o porównanie do postaci, to od niedawna Sherman w „Pozorach mylą” ma moją twarz, głos i sposób reakcji, a to już wielkie podobieństwo. Gdybym prywatnie był jak Sherman nie mógłbym pracować na planach filmowych, bo bałbym się stanąć przed kamerą, a to moje częste zajęcie i główny środek dochodu. Na pewno jest też sporo cech podobnych, które mogę zaobserwować u siebie gdzie jesteśmy z Shermanem podobni, ale zachowam się jak on i nie powiem (śmiech) Trzeba zobaczyć spektakl i zabawić się w zgadywankę.

Co chciałby Pan, aby widzowie zapamiętali po obejrzeniu sztuki?

Myślę, że po zapoznaniu się z Shermanem widzowie przypomną sobie, że przyjaźń i miłość zawsze ma czas próby. Kłopoty Shermana ze swoją samoocena są dobra okazja do przyjrzenia się sobie na ile mamy zaufanie do siebie w tym co robimy. Możemy się zastanowić też czy opinia obcych nam ludzi jest dla nas istotna? Czym jest hejt a czym konstruktywna krytyka? A przede wszystkim mam nadzieję, że ten spektakl będzie dobrą okazją do śmiechu i dobrej zabawy.

Ogląda Pan Taniec z gwiazdami ? Komu Pan kibicuje?

Oglądałem kilka odcinków, różnych serii i to co mnie interesuje w tym programie to oglądanie par, które robią postępy w tańcu i przede wszystkim w partnerowaniu. Kibicuję tym, ktorzy są najbardziej autentyczni w ruchu i widać, że sprawia im to radość. To w tańcu jest najważniejsze, a w programie na żywo bardzo trudne.

Jakie ma Pan plany po premierze? Gdzie można będzie Pana zobaczyć ?

Kolejne dni po premierze będą intensywne. Gramy „Ciemny grylaż” w Och Teatrze ale i wracam na plan serialu „Ojciec Mateusz” gdzie od 9 lat wcielam się w postać asp. Antoniego Dziubaka. W dzień naszej teatralnej premiery wszedł do kin film,,U Pana Boga w Królowym Moście” gdzie można mnie zobaczyć w roli Wikarego. Tego samego dnia ruszyła promocja filmu „Dalej jazda” więc mogę zapraszać do kin. Zapraszam też na nasze kolejne spektakle „Pozory mylą” do Teatru Kwadrat już 21.11. oraz 13,14,15,31.12.