Karol Dziuba: Od amatorskich recytacji do „Samych Swoich” – rozmowa o aktorstwie, wyzwaniach i wiele więcej. ( WYWIAD )

Karol Dziuba – aktor znany z takich produkcji jak „O mnie się nie martw”, „Dewajtis” i niedawnego hitu „Sami Swoi. Początek” – zgodził się na szczerą rozmowę. W wywiadzie opowiada o swoich początkach z aktorstwem, ulubionych rolach, przygotowaniach do wymagających charakterów, a także o pasjach i życiu prywatnym.

Kim jest Karol Dziuba ?

Karol Dziuba to polski aktor, który z sukcesem odnajduje się na scenie teatralnej, przed kamerą i w dubbingu. Urodził się 26 maja 1991 roku w Mikołowie, a w 2015 roku ukończył Akademię Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.

Już od pierwszych kroków na scenie teatralnej dał się poznać jako niezwykle utalentowany aktor. Tego samego roku, co ukończenie studiów związał się z warszawskim Teatrem Narodowym, gdzie do dziś zachwyca publiczność swoim warsztatem aktorskim. Szerokiej publiczności Dziuba dał się poznać dzięki rolom w popularnych serialach takich jak „O mnie się nie martw”.

W 2019 roku Dziuba dał popis swoich umiejętności w pierwszej fabularnej reklamie piwa Harnaś, wcielając się w kultową postać harnasia. Kreacja ta spotkała się z dużym uznaniem i na nowo potwierdziła jego wszechstronność aktorską.

Rok 2020 był dla Dziuby kolejnym wyzwaniem. Wziął udział w trzynastej edycji programu „Twoja twarz brzmi znajomo”, gdzie zmierzył się z zadaniem imitacji znanych postaci ze świata muzyki i filmu. Jego talenty parodystyczne i umiejętność wcielania się w różne role zachwyciły zarówno jury, jak i widzów, czyniąc go jednym z faworytów programu.

Prywatnie Karol Dziuba jest szczęśliwym mężem aktorki Mileny Suszyńskiej, z którą wziął ślub w 2014 roku. Para ma syna Gustawa i wspólnie tworzy harmonijną rodzinę.

WYWIAD Z AKTOREM

Jak zaczęła się Pana przygoda z aktorstwem? Ile miał Pan wtedy lat?

Moja przygoda z aktorstwem tak na poważnie zaczęła się pod koniec drugiej klasy liceum. Ja zawsze miałem styczność z pochodnymi aktorstwa, bo zawsze byłem wyznaczany lub się sam zgłaszałem na konkursy recytatorskie. To wszystko było takie szkolno-amatorskie. Wracając, w drugiej liceum trafiłem do kółka teatralnego. Zainteresowałem się tym, ponieważ byłem na profilu matematyczno-fizycznym i chciałem być pilotem wojskowym, ale potem sprawdziłem wymogi. Było tam napisane, że trzeba mieć nie więcej niż 1,85 wzrostu, ja niestety miałem więcej, więc moje marzenia padły. Zdałem sobie sprawę, że moje plany bycia pilotem oraz bycia na profilu matematyczno-fizycznym z pełzną na niczym. Wtedy zacząłem interesować się kółkiem i pierwsze warsztaty odbyły się w Poznaniu. W klasie maturalnej już zacząłem bardziej o tym myśleć i szykować się na egzaminy wstępne do szkoły aktorskiej.

• Jakie były Pana emocje przy pierwszej profesjonalnej roli?       

       Były na pewno bardzo duże. Myślę, że tak jest u każdego aktora, który stawia pierwsze kroki i ma swoje pierwsze razy. Jeśli chodzi o teatr to od razu zostałem rzucony na głęboką wodę w moimi mniemaniu, bo wskoczyłem na zastępstwo. Zawsze samo w sobie jest trudnym tworem. Grałem wtedy w Teatrze Narodowym w spektaklu, Aktor’’ w reżyserii Michała Zadary. Miałem duży monolog, bo to był Norwid. Byłem bardzo zestresowany, a tylko dwa razy to zagrałem, bo to były dwa ostatnie spektakle. Pierwszy mało co pamiętam, ale koledzy byli bardzo mili, pomocni i reżyser był wspaniały. Przeprowadził mnie bez stresowo w miarę możliwości. Było super. Pierwsza taka rola serialowa to, O mnie się nie martw’’.  Potem grałem tam przez 7 kolejnych lat. Byłem też bardzo zestresowany graniem przed kamerą, nie za bardzo wiedziałem jak to się robi. Ta rola z początku ona była pisana jako postać nie komediowa, za to dramatyczna. Miałem być, który zawsze przeszkadza w czymś głównemu bohaterowi, a potem z biegiem sezonów nagle się przeobraziło w to totalnie komediową postać dzięki wspaniałym partnerom m.in. Kasi Ankudowicz, Paweł Domagała.

• Jak wspomina Pan czasy swoich studiów aktorskich?      

 Wspominam je bardzo miło. To był ciekawy czas. Tak jak już wspominałem nie interesowałem się za bardzo aktorstwem, teatrem i filmem wcześniej, więc to wszystko było świeże, bardzo nowe i magiczne.  Na początku pierwszego roku myślałem sobie, że ponad rok temu nie wiedziałem jeszcze, gdzie są te szkoły aktorskie i o co w ogóle w tym chodzi, a teraz tu jestem i chodzę na niezwykłe zajęcia. Mam bardzo miłe wspomnienia z tamtego czasu.

• Które zajęcia lub wykładowcy najbardziej zapadli Panu w pamięć?

Najbardziej to zapadły mi w pamięć wszystkie zajęcia związane już z kunsztem aktorskim. Jak miałem też czas i przyjemność, zaszczyt uczyć się od Profesor Komorowskiej czy od Krzysztofa Majchrzaka, Teresy Budzisz – Krzyżanowskiej, Profesor Górskiej, która uczyła nas mówić wierszem. Pamiętam jeszcze Profesora Peryta i Panią Agnieszkę Glińską. To są takie nazwiska, które bardzo dużo mi dały.

• Która z dotychczasowych ról jest Pana ulubioną?  

Jedną z najważniejszych ról i również najbliższych, z których najwięcej się nauczyłem to była rola Marka Czertwana w serialu, Dewajtis ‘’. Dobrze wspominam też rolę Kargula w, Samych Swoich’’.   czy też Dragon, Algorytm Miłości’’, tu akurat była zupełnie inna droga i dla mnie bardzo ciekawa.

• Jest jakaś rola, którą chciałby Pan zagrać w przyszłości? Jaka to by była?

Oczywiście są role, które chciałbym zagrać w przyszłości. Na pewno chciałbym zagrać Janosika albo muzyka. Takie rzeczy są ciekawe. Jeszcze jakby to było w kostiumie to już w ogóle czy w innej epoce. U mnie zależy to głównie od scenariusza i jaką on ma historie, kim jest człowiek, w którego trzeba wcielić.

• Z którym aktorem lub aktorką chciałby Pan zagrać?   

Chciałbym w końcu zagrać z moją żoną Mileną Suszyńską przed kamerą. Już zagraliśmy razem grać w teatrze. Byłoby to dla mnie bardzo przyjemne. A tak, poza tym to chciałbym zagrać z Robertem De Niro, Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Joaquin Phoenix.

• Jak wygląda Pana proces przygotowania do roli?

Zawsze proces przygotowywania się do roli zaczyna się od tego, że trzeba mieć scenariusz i to jest absolutna podstawa. Bez niego nie ma dobrego filmu czy serialu. Jak jest dobry scenariusz to moim zdaniem jest już więcej niż 50 % sukcesu filmu. Potem to już jest kwestia psychologii i zastanawiania się kim ten człowiek jest. Według mnie ciekawe jest nie to co mamy napisane, ale to co człowiek nie mówi, czego nie dopuszcza, jakie ma tajemnice. Potem rusza już tylko wyobraźnia.

• Co skłoniło Pana do przyjęcia roli Władysława Kargula w filmie „Sami swoi. Początek”?

Nic mnie nie skłoniło. Po prostu, jeśli chodzi o Kargula to dostałem zaproszenie na casting. Przeszedłem casting, wcześniej były duże castingi, ale ja jakoś tego nie zrobiłem, bo się przestraszyłem, nie wiedziałem tez o co chodzi. Nikt nie mówił, że to chodzi o ,,Samych Swoich’’. To była tajemnica. Przestraszyło mnie to przeciąganie gwarą. Potem przez to, że pracowałem z drugim reżyserem przy innym filmie to on mnie polecił reżyserowi, produkcji i zostałem zaproszony na casting, na zdjęcia próbne. Potem dostałem propozycje po castingu i przeczytałem scenariusz, który był świetny.

Jak Pan się przygotowywał do tej roli i jakich cechy tego bohatera starał się Pan oddać? 

Szykując się do roli Kargula nie próbowałem kopiować Władysław Hańczy. Tylko po prostu tworzyłem rolę po swojemu. Oczywiście, we współpracy z reżyserem. Dla mnie największym wyzwaniem było to uprawdopodobnienie akcentu wschodniego, okresowego, aby to było organiczne.

Rola w serialu „Algorytm miłości” była dla Pana dużym wyzwaniem aktorskim?  Jak przygotowywał się Pan do tej roli?    

Było to bardzo duże dla mnie wyzwanie, ponieważ postać Dragona nie jest mi bliska z takich względów różnych m.in. charakterologicznych. Chociaż nie do końca, ponieważ staram się dużo rzeczy, które są mi bliższe przemycić. Cały czas się głowiłem, jak zrobić dużego chłopaka z blokowisk o dobrym serduchu. Dlatego starałem się po prostu też tak robić, że Dragon to jest taki dosyć szczery chłopak, konkretny i zawsze ma wszystko na wierzchu.

Czego mogą widzowie nauczyć się od Pana bohatera, Dragona?

Widzowie mogą nauczyć się tego, żeby być zawsze legitnym wobec swoich mordeczek.

Jak wspomina Pan swoje dzieciństwo? Jak ono wyglądało?

Wspominam je dosyć sielsko. Jestem ze wsi, a dokładnie ze Śląska. Na pewno koledzy, las, brudne kolana, drzewa, oranżada, świeże powietrze.

Ma Pan jakieś zwierzątko? Jakie ma ono dla Pana znaczenie? 

Mamy dwa psy. Jestem od zawsze wielkim fanem zwierząt. Kocham je. Tak samo moja żona i mój syn. Nasze psy są równoprawnymi członkami naszej rodziny i nie potrafimy wyobrazić sobie życia bez nich. Są dla nas bardzo ważne.

Jakie są Pana ulubione kuchnie i dania?

Moją ulubioną kuchnia jest kuchnia włoska. Zdecydowanie, nieodwołanie, do końca świata.

Jakie są Pana pasje poza aktorstwem?  

Bardzo interesuje się fotografią, podróżami, wspinaczką skałkową. Lubię też motocykle.

Gdy patrzy Pan wstecz, co powiedziałby Pan młodszemu sobie z przeszłości?

Tutaj na pewno chodzi mi o czasy studenckie, abym bardziej wierzył w siebie i nie starał się na siłę wszystkich wokół zadawalać tylko ufać swojej intuicji i sobie. Na pewno też nie bać się popełniać błędów. Chciałbym to też powiedzieć każdemu kto zaczyna swoją drogę. Trzeba po prostu czasem się pomylić, popełnić błąd, bo wtedy człowiek się uczy najwięcej. To sobie często powtarzam nadal, ale teraz jestem tego bardziej świadomy.