Angelika Kurowska: Z pasją przez wszystkie role.( WYWIAD )

Angelika Kurowska to aktorka, która od najmłodszych lat marzyła o scenie. Swoją przygodę z aktorstwem rozpoczęła w wieku siedmiu lat, kiedy mama zaprowadziła ją na zajęcia teatru dziecięcego w Nowym Sączu.

Angelika Kurowska, urodzona 6 lipca 1989 roku w Nowym Sączu, to polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, a także utalentowana aktorka głosowa. Swoją wszechstronnością i profesjonalizmem zdobyła uznanie zarówno krytyków, jak i szerokiej publiczności.

Absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Kurowska związana jest z Teatrem Bagatela. Na deskach sceny teatralnej prezentuje swój kunszt aktorski, wcielając się w różnorodne role, które pozwalają jej na pełną ekspresję emocjonalną.

Jednak to ekran uczynił ją rozpoznawalną dla szerokiego grona widzów. Wystąpiła w wielu popularnych serialach, takich jak „Teściowie„, „Archwista” czy ” O mnie się nie martw „. Jej role są zazwyczaj charakteryzowane głębią psychologiczną i wiarygodnością, co pozwala jej tworzyć zapadające w pamięć kreacje.

Angelika Kurowska to także ceniona aktorka głosowa. Jej charakterystyczny głos można usłyszeć w wielu dubbingowanych produkcjach filmowych i animowanych. Dzięki swoim umiejętnościom nadaje postaciom wyjątkowy charakter i emocje, co sprawia, że stają się one jeszcze bardziej autentyczne.

Poza pracą aktorską, Kurowska prowadzi również aktywne życie prywatne. Chętnie dzieli się swoją pasją do podróży i sportu na swoich profilach w mediach społecznościowych, inspirując tym samym swoich fanów.

WYWIAD Z ANGELIKĄ KUROWSKĄ

Jakie były Pani pierwsze kroki na drodze do aktorstwa? Co skłoniło Panią do  rozpoczęcia tej kariery? Ile miała wtedy lat? 

Kiedy miałam 7 lat, mama zaprowadziła mnie na zajęcia teatru dziecięcego w  Nowym Sączu. Połknęłam bakcyla, ale o tym, że chcę być aktorką zdecydowałam w  wieku kilkunastu lat, po przeczytaniu wywiadu z pewnym hollywoodzkim aktorem,  który powiedział, ze dzięki swojemu zawodowi może przeżyć wiele żyć w jednym.  Pomyślałam, że też tak chcę! 

Czy od zawsze marzyła Pani o byciu aktorką, czy też był to przypadek lub  stopniowo rozwijająca się pasja? 

Od najmłodszych lat „występowałam” przed rodziną, śpiewałam, mówiłam wiersze,  odgrywałam scenki do widowni złożonej z maskotek, wyżywałam się artystycznie na  zajęciach tanecznych i teatralnych, przychodziło mi to absolutnie naturalnie.  Natomiast kiedy na początku liceum podjęłam decyzję o zdawaniu do szkoły  teatralnej wymagało to ode mnie determinacji, ponieważ jako dziecko i nastolatka nie  wymawiałam „r”. Zdawałam sobie sprawę, że z taką wadą wymowy nie zostanę przyjęta, rozpoczęłam więc długą i żmudną pracę nad wyprowadzeniem tej wady.  Udało się dosłownie w ostatniej chwili. Byłam bardzo wytrwała i nie brałam niej  możliwości pod uwagę. 

Czy w Pani otoczeniu byli jacyś aktorzy lub osoby związane ze światem filmu,  którzy zainspirowali Panią do podjęcia tej profesji? 

W mojej rodzinie nie ma tradycji aktorskich ani artystycznych. Inspirowali mnie starsi  koledzy z teatru amatorskiego na ktorego zajęcia uczęszczałam, a przede wszystkim  aktorzy, których podziwiałam w filmach 

W jakim wieku po raz pierwszy wystąpiła Pani przed kamerą/na scenie? Gdzie  to było? 

Miałam siedem lat, zagrałam anioła w jasełkach na podstawie „Betlejem polskiego”  Lucjana Rydla w Miejskim Ośrodku Kultury w Nowym Sączu 

Jaką rolę odegrała Pani w swoim debiucie? Jakie emocje towarzyszyły Pani  podczas tego doświadczenia? 

Mój profesjonalny debiut sceniczny to w zasadzie praktycznie równoległa praca nad  dwoma kompletnie różnymi spektaklami: „Układem” Elii Kazana w reżyserii Michała  Kotańskiego w Teatrze Bagatela w Krakowie i „Lady Oscar” Guillaume’a Mélanie w  reżyserii Romualda Szejda w Teatrze Scena Prezentacje w Warszawie. W obu  wypadkach grałam nastolatki, z tym, że w przypadku Sceny Prezentacje była to  szalona farsa, a w Bagateli dramat. Ta rozpiętość gatunkowa wymagała ode mnie  dużej elastyczności, przytomności i była wspaniałym aktorskim treningiem na  kompletnie różnych biegunach. Ale zanim zadebiutowałam jako profesjonalna  aktorka w teatrze, pojawiłam się w dużej roli na szklanym ekranie w serialu 

„Rezydencja” produkowanym przez Akson Studio. W obu wypadkach towarzyszyła  mi ogromna ekscytacja, ale też stres związany z ze spotkaniem ze starszymi,  uznanymi koleżankami i kolegami po fachu min. Z Katarzyną Figurą, Grażyną Szapołowską, wspaniałym nie żyjącym już Henrykiem Łapińskim, a w Krakowie z  Darkiem Starczewskim. Miałam poczucie, że muszę sprostać tym spotkaniom i  okazać się godnym partnerem 

Którą z dotychczasowych ról uznaje Pani za najtrudniejszą do zagrania?  Dlaczego? 

Moją najtrudniejszą, ale też ukochana rolą i jak dotąd życiową przygodą była rola  Danuty w spektaklu „Lost in the greenhouse” w Teatrze Orkater w Amsterdamie. Z  okazji obchodów Europejskiej Stolicy Kultury w holenderkim mieście Leuwardem  powstał spektakl oparty o fakty o Polakach i Holendrach pracujących razem w  szklarni w Holandii. Po raz pierwszy wtedy wygrałam casting, który odbył się wyłącznie online. Wyjechałam do Amsterdamu na 3 miesiące. Zagrałam rolę po  holendersku, choć początkowo nie znałam ani słowa w tym języku. Koledzy nagrali  mi fonetycznie wszystkie moje kwestie a ja odsłuchiwałam je i powtarzałam w każdej  wolnej chwili jeżdżąc na rowerze po Amsterdamie.  

Czy zdarzyło się Pani pracować na planie filmowym lub teatralnym w  szczególnie trudnych warunkach? Jak sobie Pani z tym poradziła?

Po przygodzie z holenderską produkcją teatralną dostałam rolę w holenderskim  serialu „De 12 van Schouwendam”. Grałam Polkę, Hanię, która zmagała się z  depresją poporodową. Najtrudniejsza scena jaką kiedykolwiek dotąd zagrałam to  próba utopienia noworodka w jeziorze. Oprócz trudnej emocjonalnie sceny, przyszło  mi zmagać się z ciężkimi warunkami atmosferycznymi- musiałam wejść do jeziora w  styczniu, w temperaturze poniżej zera, z prawdziwym dzieckiem na rękach i prawie  położyć je na tafli wody. Miałam na sobie grubą piankę neoprenową, co krępowało  mi ruchy, dziecko ubrane było w śliski ortalion, wierciło się i wysuwało mi z rąk.  Byłam przerażona, że upuszczę małego aktora. Na szczęście wszystko skończyło  się dobrze. 

Czy jest jakaś aktorka lub aktor, których Pani podziwia i z których czerpie  inspiracje? Dlaczego? 

Przeczytałam kiedyś duży artykuł o Margot Robbie, o tym jak świadomie budowała  swoją ścieżkę edukacyjną, a potem zawodową, a potem kiedy doszła już do takiej  pozycji, żeby swobodnie kierować swoją karierą założyła firmę producencką, żeby  samej sobie stwarzać wymarzone okoliczności. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że pochodzenie ma w tym wypadku znaczenie i inne możliwości stoją przed  Amerykanką czy w tym wypadku Australijką, trochę inaczej sprawa wygląda kiedy  człowiek rodzi się w Polsce i chce uprawiać zawód nieodłącznie związany z  używaniem języka (na szczęście teraz świat i na to się otwiera), niemniej bardzo  podziwiam tę świadomość i determinację. Ja stawiając pierwsze kroki w aktorstwie  byłam dzieckiem we mgle, a i teraz często wydaje mi się, ze biegnę na oślep  starając się wykorzystywać te możliwości które są mi dane. 

Czy miała Pani okazję współpracować z jakimś wybitnym reżyserem lub  aktorką/aktorem, od którego wiele się Pani nauczyła? 

Z każdej współpracy staram się coś dla siebie wyciągać. Czasem są to wzorce  pozytywne, a czasem negatywne (kiedy mówię sobie- pamiętaj Andżelę, jeśli  dojdziesz kiedyś do takiej pozycji, żeby się tak nie zachowywać). Ostatnio miałam  zdjęcia próbne ze wspaniałym aktorem. Który podczas tych kilku minut zrobił na  mnie tak duże wrażenie, taką siłę rażenia miała jego gra, że pomyślałam, że warto  było się tam pojawić choćby dla tego spotkania. Szczególnie wspominam  współpracę z reżyserami i aktorami w Holandii, w obu przypadkach (i w filmie i w  serialu) to były duże nazwiska, prawdziwy top tego kraju. I to byli wspaniali ludzie,  troskliwi koledzy, bardzo ludzcy, empatyczni i tacy demokratyczni w sposobie pracy.  Ten element ludzki jest ostatecznie chyba najważniejszy, w tej pracy spędzamy  razem całe dnie, można się ze sobą zżyć, ale też nieźle sobą zmęczyć.  

Jakie są Pani aktorskie marzenia na przyszłość? Jakie role chciałaby Pani  zagrać?Czy jest jakiś gatunek filmowy lub teatralny, w którym chciałaby Pani  się bardziej wypróbować?  

Chciałbym robić dużo różnorodnych rzeczy. Mam poczucie, ze wtedy aktor może się rozwijać, poszerzać swoje możliwości. Pułapką jest granie ciągle w tej samej  konwencji. Choć pewne rzeczy przychodzą nam z łatwością, dobrze jest wyjść poza  strefę komfortu, rzucić samemu sobie wyzwanie. Ale żeby to zrobić, to najpierw  trzeba dostać szansę, zostać zauważonym, zaproszonym na casting, ktoś musi  uwierzyć, że uniesiemy daną historię, ze przepuścimy ja przez siebie i opowiemy w  sposób wiarygodny. Jeśli miałabym sobie czegoś życzyć, to właśnie żeby być widzianą i braną pod uwagę. I jeszcze chciałbym dojść do takiego miejsca, żeby mój  kalendarz był wypełniony tak powiedzmy na dwa lata do przodu. Kiedy jest się  freelancerem poczucie niepewności potrafi być zabójcze i potrafi zniszczyć całą frajdę z wykonywania tego zawodu. 

Jakie rady dałaby Pani młodym osobom, które marzą o zostaniu aktorkami? 

Zmieńcie plany, bo to trudny, niewdzięczny, nieprzewidywalny zawód, w którym  ciągle jest się należnym od cudzego widzi mi się 🙂 Ale jeśli o tym marzycie, to nie  kalkulujcie, nie zastanawiajcie się, tylko idźcie za marzeniem, rzućcie się w pasję i  postawcie wszystko na jedną kartę. Na racjonalizm i analizy przyjdzie czas później.  

Motto życiowe?

Nie mam, czuję że ciagle się zmieniam i rozwijam i na szczęście przekonania, które  miałam dziesięć czy piętnaście lat temu są już nieaktualne. Reaguję na to, co  przynosi mi życie i wierzę, że konfrontuje mnie ono z doświadczeniami, które  sprawiają, że dojrzewam, osadzam się w sobie jako człowiek i wzrastam.  

Czy marzy Pani aby zagrać jaką rolę? Jak 

Nie mam wymarzonej roli wszechczasow, to się zmienia w miarę tego jak ja się zmieniam, dojrzewam. Zdaję sobie sprawę ze nie zagram już raczej szekspirowskiej  Julii, ale za to coraz mi bliżej do Lady Makbet. Czasem kiedy zobaczę jakiś serial czy  film, który mnie zainspiruje, usłyszę jakąś historię, czy przeczytam fascynującą książkę myślę sobie, że chciałabym zagrać taką bohaterkę. Ostatnio było tak z  serialem „Poker face” 

Z jakim aktorem aktorka u boku ? 

NIe podam jednego nazwiska. Czasem spotkanie z idolem bywa rozczarowujące, a  okazuje się, że czerpiemy najwięcej z pracy z kimś kto nie ma wielkiego nazwiska 

Ulubiony film wszechczasów? 

Nie mam ulubionego filmu, staram się oglądać dużo i różnorodnych rzeczy, ale jako  nastolatka byłam zafacynowana fantasy i Tolkienem i to ekranizacja „Władcy  pierścieni” sprawiła, ze zapragnęłam móc uczestniczyć w tworzeniu takich światów  

Ma Pani inne pasje niż aktorstwo? 

Interesuje mnie wiele spraw. Oprócz rzeczy związanych ze światem filmu i teatru  interesuje mnie wszystko co piękne i twórcze. Kocham świat zapachów, mam mega  czuły nos, jestem olfaktorycznym świrem, kolekcjonuję perfumy . Kiedy jestem w  nowym mieście, zawsze idę do muzeum, galerii. Uwielbiam modę, która jest dla  mnie sposobem na wyrażenie siebie ale i sztuką. Kocham przebywać w naturze,  najchętniej nad wodą. Nad wielką wodą. Morze, ocean działają na mnie kojąco.  Lubię poznawać nowe miejsca, odkrywać, smakować i chciałabym robić to częściej. 

Gdy patrzy Pani wstecz na całe swoje życie , co by Pani powiedziała małej  sobie? 

Nie przejmuj się rzeczami na które nie masz wpływu, uznaj swoje ograniczenia i  ciesz się chwilą 

Jak przygotowywała się Pani do roli Pati w serialu ,, Teściowie” ? 

Rola jest napisana w sposób bardzo określający postać, jej język, dynamikę. Miałam  więc znakomitą partyturę, którą musiałam tylko przepuścić przez siebie, dać bohaterce swoje ciało i emocje. Razem z pionem kostiumograficznym i naszymi  wspaniałymi charakteryzatorkami wymyśliłyśmy look Pati, a potem to już głównie 

uczyłam się hektarów tekstu, który jest specyficzny- ma rytm, który należało  podkreślić, zaznaczyć żart i puenty i zaprzyjaźnić się z różnymi powiedzonkami i  lapsusami językowymi bohaterki  

Z jakimi aspektami tej postaci Pani się utożsamia? 

Na szczęście z niewieloma. Pati jest energetyczna, szybka, energiczna, niecierpliwa  i ja tez taka czasem jestem 

Czego nauczyła się Pani podczas pracy nad tym serialem?Jakie wyzwania  aktorskie wiązały się z grą w tym serialu? 

Na pewno ta rola wymagała dużej sprawności aktorskiej, pracy w dość szybkim  tempie. Poza tym – co bardzo ważne miałam wspaniałych partnerów: Jolę Fraszyńską, Pawła Wawrzeckiego, Joanne Kurowską, Cezarego Pazurę. Praca z  nimi jest wymagająca, bo to prawdziwi wyjadacze, trzeba nie tylko dorównać im  kroku, ale jeszcze nie zginąć przy nich, być godnym przeciwnikiem. Obserwowanie  ich w pracy to ogromna przyjemność i duża lekcja dobrego aktorstwa. 

Co Panią najbardziej bawi w tej roli? 

Pati jest szalona, prosta, ale swój rozum ma, wysnuwa teorie na każdy temat, a już szczególnie na temat mężczyzn. Trochę te jej teorie są z kosmosu, trochę z innej  epoki, ale generalnie można by nawet powiedzieć, że jest feministką, choć to taka jej  własna odmiana feminizmu.